دف باپیری

دف از دسته ی سازهای کوبه ای و پوستی محسوب می شود و با دست نواخته می شود.
از نظر تکنیکی بسیار ساز محدودی می باشد و تقریبا سه یا چهار ضربه و حرکت اصلی دارد. و مابقی حرکات از حرکات اصلی ریشه میگیرند.
ساختمان دف متشکل از کمه ( کلاف، قاب یا طوقه) جای شصت (شصتی) ، گل میخ ، پوست و زنجیر می باشد.
کلاف اصلی دف از جنس چوب می باشد و عموما بین 5 تا 7 سانتیمتر قطر دارد که بسته به اندازه ی دست نوازندگان تغییر می کند.
پوست استفاده شده بر روی دف میتواند از پوست حیوانات (بز، گوسفند، آهو) و یا پوست های مصنوعی که عموما از جنس کاغذ کالک است باشد. که به دف طلقی معروف است.
از نوازندگان به نام دف می توان به اساتید: بیژن کامکار، مسعود حبیبی، خلیفه آقا غوثی، عطا الله سلامیه، مهرداد کریم خاوری، اردشیر فهیمی ، خلیفه صفوتی و … اشاره کرد.
این ساز در چند سبک نواخته میشود. در خانقاه و موسیقی های خانقاهی، مقامی و درویشی، در موسیقی اصیل ایرانی، در موسیقی های بزمی و سفره خانه ای.
در قدیم الایام و حتی امروزه، در مراسم های آئینی و مداحی نیز از این ساز استفاده می شد.
هر کدام از این سبک ها جذابیت خودش را داراست.