تار پاشاپوری

تار از سازهای زهی و ایرانی است که با زخمه نواخته می‌شود. تار در ایران و برخی مناطق دیگر خاورمیانه مانند تاجیکستان، جمهوری آذربایجان و ارمنستان و گرجستان و دیگر نواحی نزدیک قفقاز برای نواختن موسیقی کلاسیک این کشورها رایج است.
در گذشته تار ایرانی پنج سیم (یا پنج تار) داشت. غلامحسین درویش یا درویش خان سیم ششمی به آن افزود که همچنان به کار می‌رود.
سازِ تار با شمایل و مشخصات کنونی (کاسه و نقاره شبیه به دل روبروی هم، با دسته‌ای متصل دارای ۶ سیم) زمان قاجار دیده شده‌است.
تار دارای ۲۸ یا 25 پرده است. آخرین الگوی منحصربه‌فرد ساخت تار نیز متعلق به سازگر مشهور ایرانی استاد یحیی دوم(۱۲۵۴–۱۳۱۰ه‍. ش) می‌باشد چه به لحاظ شاخص فنی و چه از لحاظ ذوقی همچنان که گره چوب را به شکل متقارن روی کاسه تار (در اصطلاح چهار گل) طراحی می‌نموده‌است. جنس چوب کاسه تار به طور معمول از درخت توت، دسته آن گردو می‌باشد.
مرتضی حنانه استاد موسیقی ایرانی در کتاب گامهای گمشده، تار را ساز ملی ایرانیان می‌داند.
نوازندگان شاخص تار :
آقا علی‌اکبر خان فراهانی – آقا حسینقلی – میرزاعبدالله – درویش خان – علینقی وزیری – موسی معروفی – نصرالله زرین‌پنجه – علی‌اکبر شهنازی – مرتضی نی‌داوود – عبدالحسین شهنازی – غلامحسین بیگجه‌خانی – لطف‌الله مجد – عطا جنگوک – جلیل شهناز – محمدرضا لطفی – فریدون حافظی – فرهنگ شریف-هوشنگ ظریف – حسین علیزاده – فرخ مظهری – محسن نفر – داریوش طلایی – داود آزاد – کیوان ساکت – داریوش پیرنیاکان – ارشد تهماسبی -حمید متبسم – مجید درخشانی – شهرام میرجلالی